گردان نهم

گزیدۀ متن:

به فاصله‌ی ۱۰۰ متری مقابل گردان ما خاکریزی قرار داشت؛ بچه‌ها از پشت آن خاکریز گذشتند و هنوز شاید بیش از یکصد متر از آن خاکریز فاصله نگرفته بودیم که ناگهان مثل باران از هر طرف آتش دوشکا و خمپاره و توپ روی سر نیروهای ما باز شد. از هر طرف رگبار آتش دشمن به طرف بچه‌ها می‌بارید. در آن هزار متر اول مسیر پیشروی، اکثر بچه ها کپ کردند، بعد از هر چند گام روی زمین می‌خوابیدند این واکنش آن‌ها هم دلایل موجهی داشت. اول این که ابداً سابقه ی حضور در جبهه را نداشتند، لذا آن صداهای شدید و مهیب انفجارها به گوششان آشنا نبود، به همین خاطر نمی‌توانستند به خودشان مسلط بشوند. دلیل دیگر چنان واکنشی از طرف بچه‌ها به گمان خودم به ایجاد شوک و اختلال موقتی در دستگاه عصبی آنان مربوط می‌شد؛ طوری که وقتی روی زمین می‌خوابیدند دیگر قادر به بلند شدن نبودند. کل اعضای بدنشان کرخت و بی‌حس شده بود این حالت را فقط آن کسانی درک می‌کنند که تجربه‌ی حضور در اولین عملیات را داشته باشند.