گردان عاشقان

در برشی از کتاب «گردان عاشقان» می‌خوانیم:

روز حرکت برای مجتبی بکایی، مشکل خانوادگی پیش آمد و قرار شد که سه، چهار روز بعد در سپاه اهواز به ما بپیوندد. سفارش کرد به جای او برادرش مصطفی را با خود ببریم، ولی من که همیشه در مقابل مجتبی تسلیم بودم این بار قبول نکردم. شاید مصلحت خدا این‌چنین بود. شب قبل مسعود رضوان، علی جلالی را دیده بود که او نیز مدت‌ها در جبهه‌ی گیلانغرب جنگیده بود، مسعود تلفنی با من تماس گرفت و گفت: علی هم می‌خواهد با ما بیاید. به او گفتم: اگر خدا بخواهد او هم خواهد آمد. به هر حال تا چشم به هم زدیم روز حرکت فرا رسید. در یک روز دلنشین بهاری، به ایستگاه راه‌آهن تهران رفتیم و سوار قطار شدیم. وقتی داخل کوپه خوب جابجا شدیم نیم ساعت از حرکت قطار گذشته بود. بچه‌ها آمده بودند تا کنار هم باشند. این شوق؛ مثل یک شمیم خوش، داخل کوپه را انباشته بود. حرف‌ها و خنده‌ها، تا چند کوپه آن طرف‌تر کمانه می‌کرد. اکبر و مسعود با هم نجوا می‌کردند. عباس روبه‌روی ایرج نشسته بود و فرهاد هم از پشت پنجره چشم نمی‌گرفت. قرار شد که مجتبی بکایی هم تا چند روز دیگر، در اهواز با ما دست بدهد. صدای یک‌نواخت حرکت چرخ‌های قطار، بر روی ریل‌ها و عبور مناظری که از پشت شیشه‌های پنجره سریع پنهان می‌شدند، هر لحظه فاصله ما را با اهواز کم و کمتر می‌کرد، شهری که مثل مادری مهربان، آغوش خود را برای فرزندان رزمنده‌اش باز کرده بود. صدای اکبر قدیانی خوش بود و التهاب درون ما را آرام می‌کرد. لحظاتی در سکوت گذشت و بعد از آن نوای دلنشین اکبر بود که پیغام لاله‌ها و کوچه‌ها را از کوپه قطار بر سینه دشت‌ها و کوه‌ها می‌رساند: گلبرگ سرخ لاله‌ها از کوچه‌های شهر ما بوی شهادت می‌دهد. تا رسیدن به اهواز بیشتر خاطرات گذشته با ما بود و در بین آن، بارها و بارها هم‌نوایی با زمزمه‌های دوست داشتنی اکبر سکوت را می‌شکست.

• کتاب «گردان عاشقان»؛ اصغر آب خضر