همت پنج به گوشم

در برشی از کتاب «همت پنج به گوشم» می‌خوانیم:

گوشی را آورد روبه‌روی صورتم و خبرها را نشانم داد. صدای حاج‌رضا فرزانه، توی آخرین‌باری که اصغر زنگ زده بود خانه، پیچید توی گوشم. _ حاج‌خانوم! از صدقه سری حاج‌اصغره که داریم تلفنی حرف می‌زنیم! خیلــی نگــران شــدم. امــا بــاز بــه روی خــودم نیــاوردم. گفتم: «این گوشی رو از جلوی چشمم ببر کنار محدثه! … این حرف‌ها دروغه مادر ! … هر شایعه‌ای اینجا گذاشتن، من و شما نباید باور کنیم که!» مرضیه شروع کرد اشک ریختن. خیلی بیتابی می‌کرد. امیرحسین هنوز از مدرسه نیامده بود. سه‌تایی به این نتیجه رسیدیم که زنگ بزنیم به داداشم. ِ هرچــه نباشد بــرادرم، دامــاد حاج‌رضــا فرزانه بود. دوســت و رفیق صمیمی هم بودند. تلفن که زدم، صدای داداشم عادی نبود. احساس کردم صدایش گرفته. شهادت حاج‌رضا را تکذیب کرد. پرسیدم: «یعنی این همه خبر توی فضای مجازیه … همش الکیه؟!» الکی‌الکی که نیست! … خبر دادن حاج‌رضا زخمی شده! تلفن را که قطع کردم، نگرانیام بیشتر شد. گفتم: «بچه‌ها! به نظرم یه اتفاقی افتــاده! … صــدای دایــی خیلی گرفته بود!» صدای هق‌هق مرضیه بلند شد. با گریه گفت: «مامان! … بابا آدمی نیست که آقارضا جلو بره و او بشینه! . هر جا آقارضا رفته، بابا هم حتما رفته! … من مطمئنم برای هر دوتاشون یه اتفاقی افتاده!» دلشوره گرفته بودم. اما باز نخواستم بچه‌ها را نگران کنم. با قاطعیت گفتم: «مگه هر جا آقارضا بره، بابا هم میره! … اصلا کار حاج‌رضا از بابا سواس. بابا مخابراتیه! … حاج‌رضا رزمیه! … اینا خیلی با هم فرق دارن!» اما بچه‌ها کوتاه نیامدند. تا ساعت 3 با برادر کوچک‌ترم، مهدی و آقای بهشتی هم تماس گرفتم. آقای بهشتی گفت هرطور شده با سوریه تماس می‌گیرد و اگر خبری از اصغر دستش بیاید، حتما من را مطلع می‌کند. باز هم خبری از اصغر نشد. نه زنگی، نه تماسی و نه پیغامی. ظهر شده بود.

• کتاب همت پنج به گوشم؛ سمیرا خطیب‌زاده