شب بی قراری من

در برشی از کتاب «شب بی قراری من» می‌خوانیم:

وقت ظهر حاج‌قاسم نزدیک باغ زیتون می‌آید. پیراهن و شلوار مشکی پوشیده است و کلاه آفتابی دارد. نیروها دور حاج‌قاسم جمع می‌شوند. از دیدن فرمانده ارشد مقاومت ذوق کرده‌اند. باورشان نمی‌شد درست جایی که گلوله‌های توپ و خمپاره به سرشان می‌بارد، حاج‌قاسم را ببینند. حاج‌قاسم بچه‌ها را در آغوش می‌گیرد و صورتشان را می‌بوسد. نقشه روی زمین باز می‌شود. حاج‌قاسم، حاج‌حسین اسداللهی و فرماندهان دیگر دور نقشه را می‌گیرند. حرف از بچه‌های صابرین است که دور خورده‌اند و زیر فشار شدید جبهه النصره هستند. همه نگران‌اند و حاج‌قاسم بیشتر، برای همین موتور می‌خواهد که خودش جلو برود. دوروبری‌ها نمی‌گذارند و به حالت التماس می‌گویند: امید بچه‌ها به شماست. اگه شما طوریتون بشه، روحیۀ بچه‌ها از دست می‌ره. لحظاتی بعد، ماشین حاج‌قاسم به عقب برمی‌گردد. بچه‌های پیش‌قراول با موتور چهارچرخ می‌روند جلو . احمد و سلمان فتاحی و چند نفر دیگر هم از یال کنده می‌شوند و ستون‌کش حرکت می‌کنند. صدای آرام احمد به سلمان می‌رسد. سلمان حواست باشه الکی خودت رو در معرض گلوله قرار ندی، تو تجربه‌ت بیشتره. باید حواست به بچه‌ها باشه. نزدیک یک ساعت پیاده می‌روند. در همین گیرودار بین احمد و سلمان و نیروهای جلویی فاصله‌ای چندمتری می‌افتد. دشمن وسط ستون را می‌بیند و با توپ 23 به سمتشان شلیک می‌کند. آن‌قدر گلوله نزدیکشان می‌خورد که زمینگیرشان می‌کند. لحظه‌ای متوقف می‌شوند و بعد با سرعت می‌دوند. از سه طرف به‌سمتشان شلیک اوج می‌گیرد. ارتفاع و فاصله باعث می‌شود نتوانند ارتباط بگیرند. بیسیم می‌زنند، ولی جوابی نمی‌شنوند. ارتباط با یکی از رده‌ها قطع می‌شود. آتش تیر است که می‌بارد. اتفاقی که نباید بیفتد، افتاده. مسلحین در حال محاصره کردنشان هستند. دیر بجنبند دست دشمن اسیر شده‌اند. احمد از جا بلند می‌شود و نیم‌خیز می‌رود روی ارتفاع. می‌رود روی رأس‌الخط. دشمن از چپ و راست در حال دوره کردن نیروهاست. به بچه‌ها می‌گوید: «سریع پخش بشید بچه‌ها… اینا دارن از چپ و راست میان.. اینا یه تاکتیکی دارن اول زمینگیرت می‌کنن و بعد میان دوره‌ت می‌کنن.» بچه‌ها توی همۀ جناح‌ها مستقر می‌شوند و درگیری اوج می‌گیرد.

• کتاب شب بی‌ قراری من؛ شیرین زارع‌پور