سوت آخر

در برشی از کتاب «سوت آخر» می‌خوانیم:

بيشتر از یک سال از سقوط خرمشهر می‌گذشت و مردم از تمام نقاط دور و نزديک كشور، در قالب نيروهای مردمی برای آزادسازی خرمشهر به سمت خوزستان می‌رفتند. اما با مدیریت بنی‌صدر بر مسئله‌ی جنگ نیروهای نظامی نظم و برنامه‌ی درستی برای دفاع از شور نداشتند و همين موجب شد تا بازپس‌گيری خرمشهر بيش از يک سال و نيم طول بكشد. در اين شرايط بود که مقدمات علميات فتح‌المبين در فروردين 1361 چيده شد. عيد سال 61 پيام امام به جبهه‌ها رسيد و روح تازه‌ای به آن‌ها دميده شد. پيام، پر بود از روح حماسه و شجاعت. اگر كسی نمی‌دانست، فكر می‌كرد اين‌ها حرف‌های يک جوان انقلابی دهه‌ی شصت میلادی است كه اينطور با صلابت و محكم سخن می‌گويد. پيرمردی نورانی‌ای كه در دهه‌ی هشتم زندگی‌اش وقتی در برابرش می‌نشستی، شرم حضور نمی‌گذاشت تا در چشمانش نگاه كنی؛ آن‌قدر با آرامش برايت سخن می‌گفت كه گمان می‌کردی سر شده‌ای سحر شده‌ای. اما حالا پيامی برای جبهه فرستاده كه از لابه‌لای هر واژه‌اش روح غيرت و خروش مقدس بيرون می‌زد. چند روز مانده به تحويل سال 61 خبر رسيد که عملياتی در راه است. یکی دو ماهی از حضور محمد در جبهه می‌گذشت. آن چند وقت را در جبهه‌ی «عين‌خوش» بودند. در اين مدت كوتاه روح جبهه به سرعت تسخيرش كرده بود. بچه‌ها توی جبهه بهش می‌گفتند جقله‌ی جبهه. ژ.3 را كه دستش می‌گرفت، سی چهل سانت بيشتر از اسلحه‌اش بزرگ‌تر نبود. از همان موقعی كه آن قش‌قرق را براي آمدن به جبهه راه انداخت و مطمئن شد كه با رفتنش به جبهه موافقت می‌كنند، يواشكی به پدرش گفته بود تا خرمشهر آزاد نشود، برنمی‌گردد. عزت‌الله هم با اينكه از قضيه خبر داشت، چيزی به كبری نگفت تا بيشتر از اين دلنگران و ناراحتش نكند و دلش به همان وعده‌ی سه‌ماهه‌ محمد خوش باشد. به فاصله‌ی كوتاهی بعد از فتح‌المبين، طرح عمليات الی‌بيت‌المقدس هم اجرا شد.

• کتاب «سوت آخر»؛ احسان احمدی خاوه