ستارۀ خلصه

در بخشی از کتاب «ستارۀ خلصه» می‌خوانیم:
درحالیکه پوتین‌های یک کلاس ۴۸نفره از قبل قاتی شده بود، حاج‌نادرفریاد مـیزد: «زیر پونصد ثانیه پوتین پاتون نباشه، باید توی خارا غلت بزنین!« میلاد و میثم و مهدی قبل از اینکه به بالاترین قسمت پوتینشان بند ببندند به آن‌یکی گرهش میزدند که جفتی باهم بالا بیایند. هر سه نفر سریع‌تر از بقیه پوتین‌هایشان را می‌پوشیدند و بقیه به‌خاطر تنبیه، مثل پنگوئن به آسایشگاه برمی‌گشتند. بچه‌ها با دقت و دلسوزی یکی‌یکی خارها را از پاهای هم در میآوردند. دو طــرف جــادۀ آســفالت بیابان و خار بود. بعضی روزها حاج‌نادر میگفت: «پوتیناتون رو دربیارین؛ لخت شین؛ جفت شین؛ پاچۀ شــلواراتون رو بیارین تا روی زانو، یه گروه به‌سمت جدول رو به پایین و یه گروه به‌سمت جدول رو به بالا وایسین.« گاهی هم بعد از ساعت دوازده ظهر دستور می‌داد: «پشت به آفتاب وایسین! «آنها که پایین بودند رو به بالا می‌شدند و آنها که رو به بالا بودند رو به پایین می‌شدند. تمام این کارها زمان‌بندی شده بود. حاج‌نادر نیروهای تهرانی را سوسول میدید. ا گر متوجه می‌شد پوتین‌ها و جوراب‌هایشان جفت نیست، داد میزد: «گروهان بچه‌های تهران که پوتیناشون جفت نبود، امشب توی سرما میخوابن! «در تمرینها ده نفر از نیروها را در لوله‌ای جا می‌کردند که فقط فضای چهاردست‌وپا راه‌رفتن را داشت.