اسرار مکتوم

در برشی از کتاب «اسرار مکتوم» می‌خوانیم:

«من در اوّل جنگ، وقتی که هفت، هشت، ده روزی گذشت، دیدم که هر چه خبر می آید، یأس آور است. هیچ کار هم از دست من اینجا برنمی‌آید. زمان بنی صدر بود من البته نماینده امام در شورای عالی دفاع بودم آن روز و سخنگوی شورای عالی دفاع بودم اما خُب هیچ کاری دستمان نبود. می‌رفتیم توی مرکز فرماندهی توی ستاد مشترک آنجا می‌نشستیم یک صبح تا ظهر یک ظهر تا شب ظهر آنجا می‌ماندم. گاهی شب‌ها من در ستاد مشترک می‌ماندم خانه نمی‌آمدم همش دوندگی همش تلاش اما قیچی دست دیگری است که ببُرد. کلید دست دیگری است که باز کند یا ببندد. هیچ کاری نداشتم واقعاً بیچاره شده بودم عاجز شده بودم. مرتب از دزفول، از اهواز، از جاهای دیگر پیغام. علمایی که در این شهرها ساکن بودند_ آن وقت طلبه‌ای در جبهه نبود یا کسانی که در سیاسی_عقیدتی بعضی از یگان‌های نظامی بودند با آشنایی‌ای که با ما داشتند، تماس می‌گرفتند؛ آقا ما اینجا فلان چیز می‌خواهیم توپ خودکششی می‌خواهیم، خمپاره می‌خواهیم، چه می‌خواهیم چه می‌خواهیم. ما اینجا، توی ستاد مشترک مرکز فرماندهی مطرح می‌کردیم با بی اعتنائی بالبخند تمسخرآمیز بعضی‌ها مواجه می‌شدیم. من دیدم از من کاری بر نمی آید، دل من هم می‌جوشد؛ اصلاً نمی‌توانم صبر کنم. من رفتم خدمت امام، با دغدغۀ کامل، چون احتمال قوی می‌دادم که امام بگوید که نه. خواستم بروم اجازه بگیرم که بروم. گفتم من می‌روم جبهه. البته من فن جنگ هم بلد نبودم. من سربازی نرفتم؛ آن روز یک گلوله زدن عادی را هم شاید من درست نمی‌توانستم انجام بدهم. گفتم می‌روم خدمت امام، از امام درخواست می‌کنم که من را بفرستد آنجا. من بروم آنجا، بلکه با وجود خودم با نفس خودم، با سخنرانی خودم ک عده‌ای را بکشانم آنجا، جمع کنم، یک کاری بکنیم. نمی‌دانستم هم چیکار می‌خواهیم بکنیم.»

• کتاب اسرار مکتوم؛ محمدحسن محققی