حماسه بی‌ پایان

در برشی از کتاب «حماسه بی‌پایان» می‌خوانیم:

به آقای محمودزاده گفتم: بگذار خیال تو را راحت کنم. سرشب که نماز مغرب و عشاء را با شهبازی خواندم، قشنگ مشخص بود او دیگر این‌جایی نیست. تمام وجودش رفته بود آن‌طرف پرده. من این مطلب را همان لحظات، با چشم خودم دیدم. پس این‌قدر خودت را عذاب نده، اگر شهید شده، راحت باش و همین را به من بگو. او گفت: بله؛ محمود شهید شده. پرسیدم: چطوری؟ گفت: کنار سنگرش، بر اثر انفجار کاتیوشا؛ در دم به شهادت رسید. گفتم: الان جسدش کجا است؟ گفت: تا چند دقیقه پیش، جسد را پتوپیچ، گذاشته بودیم داخل سنگرش. بچه‌های امدادگر که آمدند، گفتیم سریع و بی‌سروصدا، آن را به عقب تخلیه کنند. دوتا عصا را زدم زیر بغل و راه افتادم. پرسید: کجا با این عجله؟ جوابی برای سؤال آقای محمودزاده نداشتم. از سنگر که خارج شدم، زیر نور مهتاب، فاصله‌ی کوتاه بین آن‌جا تا آن سنگر را، عصازنان طی کردم. کنار سنگر که رسیدم، دیدم اسماعیل شکری موحد، دو زانویش را محکم در بغل گرفته و یک گوشه مچاله شده. همان‌طور که چمباتمه نشسته بود، سرش را بلند کرد و زل زد توی چشم‌های من. صورت‌اش خیس اشک بود و از شدت بغض در گلو مانده، چانه‌اش بی‌اختیار می‌لرزید. نمی‌دانم در آن لحظات، این چه صبری بود که خدا به من داد. حتی نم اشکی هم به چشم‌هایم نیامد. برگشتم از بچه‌هایی که دور من حلقه زدند، پرسیدم: کجا شهید شد؟ مرا بردند دویست متر جنوبی‌تر از محل آن سنگر و زمین را نشان‌ام دادند. زیر نور رنگ پریده‌ی مهتاب، قیف انفجار به جا مانده و زمین سوخته و زیر و زبر شده‌ی اطرافش را دیدم. کاملا مشخص بود که موشک کاتیوشا، با چه ضرب مهیبی آن‌جا فرود آمده. چند قدمی کنارتر، در یک گودال کوچک، خون زیادی جمع شده بود. به زحمت خم شدم، کف دست راستام را جلو بردم و زدم به لُجه‌ی خون سرخ محمود شهبازی و بعد، دست خون‌آلودم را، با تمام عشقی که به این برادر سفر کرده داشتم، کشیدم به سر و صورت‌ام. به آسمان نگاه کردم. قرص ماه، بالای سرم ایستاده بود.

• کتاب «حماسه بی‌پایان»؛ گل‌علی بابایی