بازمانده

در برشی از کتاب «بازمانده» می‎‌خوانیم:

قرار بود در دشت آزادگان عملیات «الله‌اکبر» انجام شود. ما با پنج قبضه توپ 106 از اهواز راهی سیدجابر و سیدخلف شدیم و روبه روی تپه‌های الله‌اکبر در فاصله های صد متر به صد متر ، موضع گرفتیم. مأموریت ما این بود که وقتی عملیات شروع شد، بر اساس شناسایی‌هایی که در روستا انجام داده بودیم، هنگام عقب‌نشینی تانک‌ها و ادوات عراقی،با توپخانه، جادۀ اول عراقی‌ها را که بالای تپه بود، زیر آتش بگیریم. بعد هم جادۀ دوم و سوم را. جادۀ سوم به تپه‌های الله‌اکبر ختم می‌شد. بعد، یک جاده می‌ماند که وقتی از آنجا عقب‌ نشینی می‌کردند، آنجا را هم باید با توپ 106 زیر آتش می‌گرفتیم. وقتی عملیات شروع شد، قبضه‌ها به ترتیب می‌زدند. حتی تانک‌های عراقی از آشیانه بیرون می‌آمدند و به طرف ما شلیک می‌کردند و دوباره به آشیانه بر می‌گشتند. در این فاصله ما آن نقاط را شناسایی و بعد به طرف تانک‌ها شلیک می‌کردیم. این شلیک‌ها باعث می‌شد ماشین یا ادواتشان را بگذارند و جان خودشان را نجات دهند. همین‌طور که در حال شلیک بودیم، دیدم یکی از تانک‌های عراقی از آشیانه‌اش که در سینه کش یک تپه بود، بیرون آمد و به طرف ما شلیک کرد. آتش دهانۀ لولۀ توپ را هم دیدم؛ ولی گلوله در آب خورد و آب چند متر به هوا پاشید. بعد از شلیک قبضۀ بعدی ما، آن تانک باز هم به طرف ما شلیک کرد. با وجود آن شرایط، معلوم بود گلولۀ سوم را هم به طرف ما شلیک می‌کند. برد شلیک‌ها هم هر دفعه زیادتر می‌شد تا بتواند یکی از قبضه‌ها را از کار بیندازد. این صحنه را که دیدم، رو به رانندۀ توپ 106، که یک لندرور غنیمتی بود فریاد زدم: «بشین پشت فرمون و سریع جات رو تغییر بده.» گفت: «بذار این یکی رو هم بزنم.» گفتم: «نه، فقط بشین و سریع تغییر موضع بده.

• کتاب «بازمانده»؛ به قلم محمدرضا همتی