آب هرگز نمی‌میرد

گزیدۀ متن

من برای حرکت‌‌دادن گردان لحظه‌شماری می‌کردم. بچه‌های گردان نیز مثل شیرِ در قفس شده بودند. میان خانه‌های خشتی و روستایی ابوشانک، وصیت‌نامه می‌نوشتند و از یکدیگر طلب شفاعت می‌کردند. این انتظار، همراه با التهاب می‌گذشت؛ التهابی که از بمباران پی‌درپی هواپیما و استفادۀ بی‌سابقه از بمب‌های شیمیایی در من ایجاد شده بود و می‌ترسیدم مبادا قبل از رفتن به خط، کل نیروهای گردان شیمیایی شوند.

باران که به تن خانه‌های خشتی می‌رسید، بوی گاز خردل که تمام فضا را گرفته بود، کم می‌شد. فرصتی بود تا بچه‌ها که به‌اصرار من ماسک ضد گاز شیمیایی زده بودند، ماسک‌ها را از صورت بردارند و گوشه‌ای زیر نخلستان قرآن یا دعا بخوانند.

در میان بچه‌ها، دونفر بودند که ریش‌هایشان را کوتاه نکرده بودند. به‌همین دلیل، هنگام بمباران شیمیایی، ماسک ضدگاز به صورت نمی‌زدند. به آن دونفر گفتم: «شما باید برای یک رزم بزرگ آماده باشید. اجازه نمی‌دهم بدون استفاده از ماسک به خط بیایید. همین‌جا محاسنتان را کوتاه کنید.»

گفتند: «به‌خدا تابه‌حال ریش‌هایمان را کوتاه نکرده‌ایم.» گفتم: «شما با بقیه فرق ندارید. این کار برای همه سخت است اما سخت‌تر از خفه‌شدن با گاز شیمیایی نیست.»

بالاخره یکی‌شان گفت: «چشم. چون شما می‌گویید، می‌زنیم؛ امّا به‌خاطر اطاعت از دستور شما، نه برای مقابله با گاز شیمیایی.»

ابوشانک سرشار از لحظات ناب عرفانی بود. عده‌ای برای غسل شهادت تا رودخانۀ بهمن‌شیر می‌رفتند. تعدادی پشت دیوار خانه‌ها با یکی‌دو قمقمه آب، غسل شهادت می‌کردند. و خدا می‌داند مثل گذشته، به‌حال آن‌ها غبطه می‌خوردم و در دلم می‌گفتم: « خدایا، لیاقت بده که مثل این بسیجیان، اهل یقین باشم.» فراموش نمی‌کنم که عراقی‌ها بمباران می‌کردند. هم‌زمان باران هم می‌بارید؛ امّا بسیجی‌ها از سنت‌های خوبشان دست‌بردار نبودند و مثل رسم عملیات‌های قبلی حنا آوردند و جشن حنابندان گرفتند. عده‌ای نمی‌گذاشتند فضا خشک و جدی شود. با اینکه از لحاظ معنوی، حس‌وحال خوبی داشتند، از سروکول هم بالا می‌رفتند و شوخی می‌کردند.