بی قرار

در برشی از کتاب «بی‌ قرار» می‌خوانیم:

از روزی که حامد و مهدی رفتند، سمیه و ناهید روزشماری می‌کردند که کی برمی‌گردند. یک هفته ناهید می‌رفت خانۀ سمیه، یک هفته سمیه می‌رفت آن‌جا. چند روز هم خانۀ مادرشان می‌رفتند. در این مدت، سعی کردند روزه‌های قضایشان را بگیرند. قرار بود مهدی و حامد تا هفتۀ دیگر بیایند. سالگرد سادات خانم هم بود. تمام این مدت، حامد از آن‌جا دلشورۀ برگزاری مراسم مادرش را داشت. هر بار که با ایران تماس می‌گرفت، سفارش می‌کرد که مراسم را سنگین بگیرند. شب قبلش هم بعد از اینکه با سمیه حرف زد، با فرشته تماس گرفت. تنها چیزی که سفارش کرد، مراسم مادر بود. گفت مراسم را آبرومندانه برگزار کنید. بعد هم گفت «من سه روز دیگه خودمو می‌رسونم. شما استرس نداشته باشین.» این حرف را سه بار تکرار کرد. شبی که حامد شهید شد، بی‌خوابی به جان هر دویشان افتاده بود. تا نصفه‌های شب بیدار بودند. ناهید پا شد چیزی بخورد. نزدیک نماز صبح بود. نمازش را خواند و خواست چرتی بزند، اما خوابش نبرد. تا نه صبح، توی رخت‌خواب وول زد، اما هر کاری کرد، خوابش نبرد. از جا که بلند شد، سمیه هم بیدار شده بود. از همان اول صبحی توی چشم‌هایش می‌شد اضطراب را دید. گفت «ناهید! دیشب خواب عروسی دیدم.» ناهید هم برای اینکه دلشوره‌اش را پنهان کند، زورکی خندید و با لودگی گفت «به‌به! خوبه دیگه! حالا عروسی کی بود؟!» سمیه هم که دید جواب درست و حسابی از ناهید در نمی‌آید، رفت سرش را به کار دیگری گرم کند. هر دو اضطراب داشتند ولی به روی هم نمی‌آوردند. دلشوره داشت می‌کشدشان. نمی‌دانستند باید چکار کنند. تا تلفن زنگ زد، دو تایی از جا پریدند. یکی از دوستان سمیه بود. بعد از حال و احوال، گفت «سمیه، آقا حامد خوبه؟ ما شنیدیم برای شوهرت اتفاقی افتاده. ازش خبر داری؟» سمیه سعی می‌کرد عادی صحبت کند، گفت «آره. دیشب صحبت کردیم.

• کتاب «بی‌ قرار»؛ احسان احمدی خاوه