لبِ خط

گزیدۀ متن:

آن شب تا صبح من کنار رضا بودم؛در حال تدارک و هدایت عملیات با بی سیم. وقت اذان صبح رسید. باید وضو می‌گرفتیم. تنها آبی که همراهمان بود آب یخ و تگری کلمن بود. یک کلمن پلاستیکی سفید داشتیم، پایه‌هایش را باز کردیم گذاشتیم پشت یکی از خاک‌ریز ها وضو گرفتیم. ایستاد به نماز. پشت سرش، سمت چپ، ایستادم و اقتدا کردم. تمام جزئیات را یادم هست. رکعت دوم در قنوت نماز انگار کسی زد روی شانه‌ام و گفت:«حسین، این نماز آخر رضاست.» در تمام مدتی که همراهش بودم، از سال 62 تا آن لحظه، چنین حسی نداشتم. آن روز که در عملیات خیبر می‌خواست برود پیکر رفیقش، حسن محمدی، را بیاورد چرا چنین چیزی به دلم نیفتاد؟ او همیشه توی خط بود، جلو بود، ترس سرش نمی‌شد. همیشه پیشانی درگیری بود، ولی چنین حسی فقط در قنوت آن نماز به من الهام شد.
نماز که تمام شد، سلام را که داد، برگشت دست دادیم به «قبول باشه». به صورتش نگاه کردم. یک حسرت سنگینی به دلم نشست، ولی حسم را جدی نگرفتم.