کتاب عقیق ارغوانی

گزیدۀ متن:

روبه‌روی ضریح ایستاد و دوباره به نشانه ادب و سلام خم شد. چشم‌هایم گره خورد به پنجره‌های ضریح. توی دلم از آقاجان خواستم رفاقتمان را محکم‌تر کند. نذرم قبول شد.

پسرک برای محکمتر شدن رشته رفاقتمان، مرا برای تبرک به پنجره ضریح کشید. قطره‌های درشت اشکش داشت دلم را می‌لرزاند. نمی‌دانستم با خودش چه می‌گوید.

گوش‌هایم را تیز کردم ولی چیزی نشنیدم. بعد از چند ساعت که توی حرم بودیم، به هتل برگشتیم. چمدانش را برداشت و راهی راه آهن شد.

پسرک کنار دوستانش توی سالن انتظار ایستگاه راه آهن نشسته بود تا سوار قطار شهر خودش شود. دست چپش را آرام کشید روی سرم و زیر لب حرفی زد که نشنیدم.

آرام و با غصه چمدانش را برداشت و به طرف قطار رفت تا سوار شود. خسته شده بودیم. بعد از چند ساعت رسیدیم خانه. پسرک از خستگی روی تختخوابش برد.

کنجکاو بودم بدانم کار پسرک چیست؟ چکار می‌کند؟ چه می‌خواند؟ شروع کردم چشم چرخاندم توی اتاق و وسایل‌هایش. همه‌جا را برانداز کردم، خسته بودم نفهمیدم کی خوابم برد.

کتاب عقیق ارغوانی/ صفحۀ 5